FaN FiC บารามอส : ~ฟิคสั้นสนองตัณหา~

เนื้อเรื่อง

~ฟิคสั้นสนองตันหา~

    “ตัวคทาทำจากเดทวิลโลว์ อายุ 1500 ปี พู่มาจากผมของท่านพ่อ หัวคทามาจากอัญมณีหมื่นราตรี “เจ้าหญิงจอมป่วนบรรยาย

สรรพคุณคทาสีดำสนิททั้งตัวด้าม พู่ และลูกแก้ว “ท่านพ่อว่าถ้าใช้คทาที่มีไอพลังมืดจะช่วยดึงพลังของฉันได้มากขึ้น“
    
    “น่าสนแฮะ ของแต่ละอย่างที่เอามาทำคทานี่“คิลพูดตาเป็นประกาย “น่าสนุก“

    “อย่าแม้แต่จะคิด“เสียงเย็นๆปรามมาก่อน

“ไม่หรอก“ คิลยิ้มพลางควงคทา “ไม่คิด…แต่ทำเลย“ แล้วป้อมก็ลอยขึ้น เหมือนตอนปี 1 จากนั้นก็ตกดัง…ตุ้บ… น่าแปลกที่มีเพียงบางคนหัว

โขกพื้นสลบไป -*- (ทีตอนทำสงครามล่ะ ไม่เป็นไรกันเลย)

… ครึ่งชั่วโมงผ่านไป …

    คนที่ถนัดควบคุมสถานการณ์ปรือตาขึ้นมาอย่างแช่มช้า ก่อนที่จะกวาดตามองไปรอบๆ แล้วพบกับเด็กหนุ่มผมดำที่ยังหลับสนิท

และ…..  และ…….ตัวเอง???? เมื่อสมองประมวลผลออกมาว่า เขากำลังมอง ‘ร่างของตัวเอง’ อยู่ ก็เลยทำให้หันไปหากระจก เงาที่สะท้อน

กลับมา คือ สาวน้อยหน้ามน นัยน์ตาสีน้ำตาลมีแววตื่นตระหนก เรือนผมสีเดียวกับตาทิ้งตัวสยายเคลียไหล่มนลาด

    “คิลๆ“ คาโล(ในร่างเฟริน)เรียกพร้อมเข้าไปเขย่าไหล่นักฆ่า

    “หืม“ นัยน์ตาสีม่วงเหลือบมอง “มีอะไรคะ คุณเฟริน“

    “เรนอน“ เสียงพึมพำดังมาจากปากบางของเจ้าหญิงสองดินแดน

    “ก็เรนอนน่ะสิคะ“ คิล(เรนอน)ทำหน้างงๆ “กรี๊ด……. “ เสียงหวีดร้องดังออกมาเมื่อเห็นกระจก ปลุกให้อีกคนตื่นขึ้นมา

“ไอ้คิล เป็นอะไรของแกวะ“ เฟริน(ในร่างคาโล)ยังไม่รู้ตัว

“เอ่อ“ คุณคาโล คิลพูดตะกุกตะกัก

“คาโล? “ เฟรินทวนคำงงๆ ไม่ใช่หรอก “คาโลมันนุ..“ เสียงเงียบลงเมื่อมือที่ชี้อยู่ ชี้ไปที่ร่างของตัวเอง แล้วมือก็สั่นๆ ‘นี่มันอะไรกันเนี่ย’

เสียงพึมพำดังลอดมาจากร่างของเจ้าชายน้ำแข็ง แต่เสียงเป็นการเป็นงานกลับดังมาจากอดีต เดอะ ทีฟ

“ตอนนี้น่าจะรีบไปหาคิลกันก่อน และหาคนคนอื่นๆที่สลับร่างกันด้วย“ คาโล(ย้ำว่าในร่างเฟริน)กำลังจะเดินออกไป

“นาย…เอ่อนายจะออกไปทั้งๆที่ใส่ชุดนอนอยู่เหรอ“ เฟรินทัก คนถูกทักก้มลงมองร่างที่ตนเองเป็นอยู่แล้วพบกับ ร่างบางของหญิงสาวที่มี

ส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนในชุดนอนกระโปรงบางๆ เนื้อผ้าลื่นแนบเนื้อแบบผู้หญิงๆ ก็กลืนน้ำลายก่อนจะพูดว่า

“งั้นฉันเปลี่ยนชุดก่อน“ ว่าแล้วก็หยิบชุดนักเรียนของเฟรินที่เตรียมไว้ปลายเตียง เตรียมจะเข้าห้องน้ำ

“ไม่ได้ๆ เฟรินรีบค้าน ถ้านายเปลี่ยนชุดก็… “แล้วดวงหน้าขาวๆของคนที่ไม่นิยมแสดงอารมณ์ก็แดงเรื่อ ส่งผลให้ชายหนุ่มในร่างหญิงสาว

ที่คิดตีความหมายตามก็หน้าแดงด้วย

“แล้วจะเปลี่ยนยังไง“ คาโลถามเบาๆ

“อืมๆ“ คิล(เรนอนนั่นแหละ)ทำท่าครุ่นคิด “ก็ให้คุณเฟรินเปลี่ยนให้ร่างตัวเองสิคะ“ ถึงมันจะเป็นความคิดที่เข้าท่า แต่ว่ามันก็…

แค่คิดก็หน้าแดงแล้ว

“ก็ได้“ คาโลตอบรับง่ายๆ แล้วคว้าชุดของทั้งคู่พร้อมกับลากเฟรินเข้าห้องน้ำไป

“หลับตาแล้วทำตามที่ฉันบอก“ เฟริน ที่ตอนนี้ตาสีฟ้าเริ่มเครียดๆ “ถ้าลืมตาละก็…“

“รู้แล้วน่า“ คาโลหลับตาลง เฟรินจึงจัดการเปลี่ยนชุดนอนให้กับ‘ร่างของตัวเอง’ มือของร่างสูงที่สัมผัสร่างบางชวนให้ผู้ถูกสัมผัสเสียววาบ

…อะไรกัน ทั้งๆที่ไม่ใช่ร่างของเราแท้จะอายทำไมกัน… ขณะมือหนากำลังใส่เสื้อให้ร่างบางอยู่ ผมก็ปรกลงมาแยงตา ทำให้คนที่กำลังหลับตา

อยู่พลันลืมตาขึ้น และไม่รู้ว่าเป็นความซวยของเฟรินหรือความโชคดีคาโลกันแน่ เพราะทั้งคู่อยู่หน้ากระจกพอดี  

ภาพที่สะท้อนสู่สายตาคนทั้งคู่คือ ชายหนุ่มในชุดนอน กับสาวน้อยในชุดกระโปรงสั้นเท่าเข่า และเสื้อชั้นในตัวบางสีอ่อนๆ ด้วยความตกใจ

สาวน้อยคาโลจึงตาค้างจ้องเป๋งอยู่อย่างนั้น ส่วนเฟรินรีบจับคาโลหมุนไปอีกด้านทันที แล้วการเปลี่ยนเสื้อผ้าของสาวน้อยก็จบลงพร้อมหน้า

แดงๆ ในที่สุดก็ถึงตาเฟรินถูกจับแต่งตัวบ้าง

“เอ้อ ฉันเปลี่ยนเองดีกว่านะ“ เฟรินพูดอ้อมแอ้ม คาโลส่งสายตาเย็นๆมาให้ แต่พออยู่ในร่างเฟรินมันมีไอปิศาจแผ่ออกมาด้วย

“ก็ฉันเคยเป็นผู้ชายมาก่อนน่า“ เฟรินยังไม่หมดความพยายาม “ไม่มีทาง ยังไงๆนั่นก็ร่างฉัน“ คาโลยืนยันหนักแน่น จนเฟรินไม่กล้าเถียงต่อ

ภาพที่ใครมาเห็นคงคิดว่าเป็นคู่รักหวานแหวว เมื่อฝ่ายหญิงซึ่งที่จริงเป็นชายเขย่งขาและพยายามเอื้อมมือไปติดกระดุมให้ฝ่ายชายที่ยืนนิ่งๆ

แต่การที่ส่วนสูงสูงต่างกันมากไปเกินไป ทำร่างบางล้มทับคนที่สูงกว่า

                        …แอ๊ด…

“เอ่อ…ขอโทษที่รบกวน“ เรนอนรีบปิดประตูกลับไป คาโลรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ตามมาติดๆด้วยเฟริน

“คิล…แกอยู่ในร่างเรนอนหรอ“ เฟรินพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย

“อย่าบอกนะว่าว่าแกอยู่ในร่างคาโลน่ะเฟริน“ คิลเบิกตากว้าง ส่วนเฟรินก็พยักหน้ารับอย่างปลงๆ

“จะมีคนอื่นสลับร่างแบบเรามั้ยคะ“ เรนอนถาม

“อาจจะ“ คาโลมุ่นหัวคิ้ว แววตาทอประกายครุ่นคิด “คงต้องทำตัวให้เหมือนเจ้าของร่าง“

“งั้นแกก็เลิกทำหน้าซีเรียสซะทีสิ มันไม่เข้ากับฉัน“ เฟรินสวนขึ้นมาทันที

“แล้วก็อย่าใช้หน้าฉันยิ้มอย่างนั้น“ คาโลสวนกลับ

“นิสัยพวกแกต่างกันมากเกินไป“ คิลพูดกลั้วหัวเราะ “ทางที่ดีควรจะอยู่ด้วยกันตลอด จะได้คอยเตือนกัน“

คาโลพยักหน้ารับ “ไปกินข้าวได้แล้ว“

        …ห้องอาหารดราก้อน…

“ทำไมวันนี้คาโลดูอารมณ์ดีจัง“ “วันนี้เฟรินเมนส์มาหรอ หน้าบูดเชียว“ “เฮ้ยวันนี้คิลเดินมากับเรนอนว่ะ“  ทั้งสี่พยายามไม่สนใจเสียงรอบข้าง

แล้วหยิบอาหารมานั่งมุมห้อง เมื่อเฟรินหยิบช้อน คาโลก็รีบขัด

“กินให้ดีๆ“ เฟรินทำหน้าเซ็ง        …แกคิดว่ากำลังสั่งใครอยู่หา เฟรินคนนี้น่ะนะ เรื่องไหนไม่ว่า อย่ามาสั่งเรื่องมารยาท…

“โธ่เอ๊ย ! ง่ายๆ“ คิลแทรก ยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็ป้อนมันซะสิ“

“ได้ๆ ฉันจะกินดีๆ“ เฟรินยอมรับในที่สุด  

วันนี้คนในป้อมอัศวินก็ต้องตะลึง เมื่อเจ้าหญิงหัวขโมยกินอย่างเรียบร้อย และเดินช้าๆ นิ่มนวลราวกับกุลสตรี ทุกเสียงสรุปว่า

                                    “คงเพราะคาโลให้พี่สาวในคทาสั่งสอน “

คาโลที่ขณะนี้เป็นสาวน้อยเดินอย่างช้าๆ หลังตรงเหมือนตอนเป็นผู้ชาย ทำให้ภาพที่ปรากฏแก่สายตาผู้อื่น เป็นเจ้าหญิงผู้เพียบพร้อม

จึงมีสายตาหวานๆจากหนุ่มๆส่งมา แต่ก็หายวับทันควันเมื่อร่างของเจ้าชายน้ำแข็งเดินมาคู่กัน

“คาลี่ เฟรี่“ ชายหนุ่มที่ควรพูดคำๆนี้ควรเป็นซาตาน แต่กลายเป็นนักบวช

“พี่ลอเรนซ์“ เฟรินพูดช้าๆ  “ถูกต้องต้องนะคร้าบ“ …ไอทมิฬแผ่ออกมาทั่วบริเวณ

“อย่าใช้ร่างฉันพูดแล้วยิ้มแบบนี้นะ“ ซาตานหน้าบูดเดินตามมา

“โธ่ ลอรี่ ! ก็นายไม่ยิ้มเลยนี่นา“ ไอทมิฬเพิ่มขึ้นจนซาตานในร่างนักบวชยอมแพ้ เลิกยิ้มในที่สุด

“พี่คิดว่าจะมีใครสลับร่างนอกจากพวกเรามั้ย“ คาโลถาม

“เฟรี่ก็สลับกับคาลี่หรอ“ ลูคัสถาม “แต่เธอสองคนดูเหมือนปกติ เหมือนแต่เฟรี่หงุดหงิดนิดหน่อยเอง“

“จริงเปล่าพี่“ เฟรินเผลอยิ้มออกมา

“ไม่ปกติแล้ว“ ลูคัสพูดกลั้วหัวเราะ

“ลองไปหาโรเวนดีกว่า เพื่อว่าจะช่วยอะไรได้“ ลอเรนซ์เสนอขึ้น

“ก็อกๆ“ ลูคัสยิ้มร่า “โรวี่ขอเข้าหน่อยนะ“ ว่าแล้วก็ถือวิสาสะเข้าไป ภาพที่เห็นคือ… เจ้าชายแห่งเจมิไนนั่งร้องไห้กระซิกๆ

แล้วใช้นิ้วชี้ข้างขวาปาดน้ำตาทิ้ง

“พี่หญิง“ โรเวนร้องออกมาพร้อมกับวิ่งไปกอดคาโลในร่างเฟริน

“วิเวียน“ เฟรินลองสุ่มดู

เอ๋ เจ้าชายคาโล นัยน์ตาสีน้ำเงินเบิกกว้าง พวกท่านก็ คาโลพยักหน้ารับ

    … ณ  เมืองสาวงาม…

“กรี๊ด……… “เสียงร้องจากห้องบรรทมขององค์จักพรรดินีแห่งเวนอลดังก้อง …พลั่ก… นายทหารเฝ้าห้องเปิดประตูเข้ามาพบว่า…

จักพรรดินีคนสวยกระโดดไปอยู่บนเก้าอี้น้ำตารื้น แล้วชี้ไปที่พื้น “แมลงสาบ“

                                          –แป่ว –
      นายทหารเดินกลับออกไป นัยน์ตาสีมรกตกวาดตามองรอบๆ …ไม่ใช่ป้อมอัศวิน …คิ้วบางได้รูปขมวดเข้าหากัน

…แล้วมันที่ไหนละเนี่ย…             วิเวียน… มือบางยื่นออกไป แต่สิ่งที่สัมผัสได้คือกระจก มือนั้นลองแตะหน้าตัวเอง

…หรือว่า…

“สะ..สะ..สลับร่าง “ แล้วร่างบางก็ล้มตึง

                  คัท !

“ผิดบทอ่ะ ไปป้อมก่อนดิ“ =someone=

“ไปก็ไป(วะ)“ โรเวนเลยย้อนไปใหม่
    

             take 2 !

    “สลับร่าง ! “ ร่างบางคว้าเสื้อคลุมแล้วตรงไปยังคอกสัตว์พาหนะ กระโดดขึ้นเจ้าไฮปริ๊นซ์ ก่อนที่มังกรจะสยายปีกออก

และโผทะยานสู่ท้องฟ้า

    …ฟึ่บ…ปุ้ก…
    สตรีร่างบางกระโดเข้ามาในป้อมอัศวินทางหน้าต่าง และตกลงทับร่างหนึ่งบนเตียง คือ ตัวเอง ท่ามกลางวงผู้โชคร้ายสลับร่าง

ที่นั่งล้อมอยู่ วิเวียนและโรเวนหน้าแดงทั้งคู่ก่อนจะลุกขึ้น

    “ฉันจะแจ้งให้มหาปราชญ์เลโมธีทราบ” โรเวนหยุดทิ้งช่วง “จะบอกว่าพาพวกเธอไปทำกิจกรรมพิเศษ ไม่ต้องเข้าเรียนW

    ทุกคนจัดการอับเปหิตนเองออกจากห้องอย่างรู้งาน ทิ้งให้ทั้งสองอยู่ตามลำพัง

    “เอ่อ ให้พี่ใส่ชุดนอนอย่างนี้คงไม่ดีเท่าไหร่ “โรเวนพูดอึกอัก “งั้นเดี๋ยวหญิงไปยืมชุดพี่หญิงให้แล้วกันค่ะ“

        …เวลาเดียวกัน…
    
    “คาโล ฉันอาบน้ำก่อนนะ“ เฟรินเดินเข้าห้องน้ำ

    “เดี๋ยว“ คาโลดึงประตูไว้ “ตัวของฉัน ฉันอาบให้เอง“ เฟรินตกใจจนอ้าปากค้าง คาโลเลยลากเฟรินลงอ่างน้ำไป

    “หลับตาซะ“ คาโลสั่ง เฟรินหลับตาช้าๆ คาโลคว้าสบู่มาผสมน้ำอุ่น แล้วลูบไปตามร่างขาวๆ ให้ตายสิ ทำไมมันรู้สึกแบบนี้นะ

เฟรินหลับตาปี๋ เวลาผ่านไปซักพัก

    “ลุกขึ้นมา“ พอลุกขึ้นก็รู้สึกสัมผัสนุ่มๆรอบตัว …คงเป็นผ้าเช็ดตัว…

                 ....ก็อกๆ..แอ๊ด......

    “เอ่อ พี่หญิง“ วิเวียนในร่างโรเวนยืนตะลึงตาค้าง “ตามสบายค่ะ หญิงขอตัว“ พอเฟรินปรือตาขึ้นนิดนึงเพราะตกใจ

    “หลับตาซะ“ น้ำเสียงเย็นๆน่ากลัวถูกส่งมาเฟรินหลับตาลง ไม่นานนักเฟรินก็กลับมาอยู่ในชุดนักเรียน

    “นายจะอาบไหม“ “ไว้ตอนเย็นดีกว่า“ คาโลเดินออกไป

    ปัง ! วิเวียนกลับเข้ามาพร้อมหน้าแดงๆ
    
    “เป็นอะไรรึเปล่า“ นัยน์ตาสีมรกตมีประกายสงสัย ส่วนวิเวียนก็ส่ายหัวผมกระจาย

    “เอ่อ เดี๋ยวหญิงไปยืมชุดเจ้าหญิงเรนอนมาให้นะคะ“ แล้ววิเวียนก็พุ่งออกจากห้องไปอีกครั้ง ทิ้งให้เจ้าชายโรเวนนั่งงง

    “ก็อกๆ เจ้าหญิงเรนอนคะ ขอยืมชุดหน่อยคะ“ วิเวียนเคาะประตู เพราะกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย

    “ได้ค่ะ“  เจ้าหญิงในร่างนักฆ่าหยิบชุดของตนเอง2-3ชุดส่งให้ และแถมเครื่องสำอางให้ด้วย โดยมีคิลในร่างเจ้าหญิงสุดสวย

นั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่เฉย

    “เมื่อตกเย็นทุกคนมารวมกันที่ห้องของโรเวนอีกครั้ง มหาปราชญ์เลโมธีบอกว่า เป็นผลของไอมนตร์จากคทา ไม่มีทางแก้

คืนนี้หรือพรุ่งนี้น่าจะหายไปเอง“ สิ้นคำพูดท่านเสธ.ผ่ายซ้าย ลอเรนซ์หน้าหงิกลงทันที ต่างจากลูคัสที่ยิ้มร่า ทุกคนแยกย้ายไปนอนด้วยกัน

เป็นคู่ๆเพื่อดูแลร่างตัวเอง

    ฉันจะอาบน้ำ คาโลพูดขึ้น เฟรินพยักหน้าเนือยๆ คว้าชุดนอนแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมคาโล ซึ่งหลับตาลงอย่างรู้งาน

เฟรินแอบยิ้ม ก่อนจะรองน้ำอุ่นใส่อ่าง ปลดเสื้อผ้าให้ตนเองแล้วสั่งให้คาโลลงอ่างน้ำ การอาบน้ำใช้เวลาไม่นานและเหมือนว่าจะไม่มีปัญหา

แต่พอมือใหญ่คว้าผ้าเช็ดตัวคลุมไหล่ร่างบาง ก็พลันรู้สึกวูบวาบทั่วร่างกาย

    “เกิดอะไรขึ้น” เฟรินถาม คาโลเอาแต่หน้าแดง พวกเขากลับเข้าร่าง ชายหนุ่มอยู่ในชุดนักเรียน มือพาดบนไหล่บางของสาวน้อย

ที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันไว้หลวมๆเท่านั้น เฟรินเริ่มก้มลงมองตัวเองช้าๆ ดวงหน้าขึ้นสีก่ำ แต่คาโลเริ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ เฟรินเริ่มถอยหลังไปเรื่อยๆ

คาโลเดินประชิดเข้ามาเช่นกัน

    “ฉันว่าเรื่องทั้งหมดเพราะคทานาย จะไม่รับผิดชอบเลยหรอ“

“ง่า แต่ทุกคนก็ปลอดภัยดีนี่“ เฟรินพยายามหาทางรอด ทันใดนั้นริมฝีปากอุ่นประกบลงมา…นาน กว่าจะถอนออกไป

“ก็แบบนี้ไงล่ะ“ คาโลยิ้ม ก่อนจะกระซิบบางอย่างข้างๆหู “คือว่า ผ้าเช็ดตัวจะหลุดแล้ว“

“กรี๊ด… “เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่หาได้ยากจากเจ้าชายน้ำแข็ง
_____________________________________________________

เป็นไงบ้างคะ  ฟิคนี้แต่งแบบเอามันส์ไม่คิดมาก  เลยออกมาเพี้ยนๆ  ขอบคุนที่(ทน)อ่านนะคะ  เม้นกันหน่อยน้า

                                                            ThAnK  fRoM   =someone=